ยังทรมานอยู่กับคืนวันอันยาวไกล
ความต่าง ที่ฟ้าและพื้นดินก็ไม่อาจเข้าใจ
เพียงปล่อยเวลาให้ผ่านและพาเราเดินไป
ไกลห่าง ดวงจันทร์มองมาแล้วยังต้องยอมถอดใจ
กี่วันกี่เดือนกี่ปีต้องทนอย่างนี้ถึงเมื่อไร
ใคร หนึ่งคนที่เดินจากไปปล่อยทิ้งเอาไว้ความว่างเปล่า
ใจ จดจำที่เคยบอกไว้ว่าส่วนหนึ่งของเวลา
มีคำว่าลา อยู่ในตอนท้าย เพียงอยากกลับไปหา
ขอให้แสงดาวส่องนำทางจากตรงนี้
เผื่อจะมีความหวังในการรอคอยได้พบเจอ
และวอนให้ลม ช่วยเตือน ให้เขายังรอคอยอยู่เสมอ
ตรงนั้นยังคงมีอยู่ เหมือนเดิมใช่ไหม
เวลาดีดีที่เราเคยมีไม่เคยจาง
ความอบอุ่นที่เธอให้ฉันทิ้งดวงตะวันห่างไกล
เราแทนคำลาด้วยคำว่าพบเจอกันใหม่
รู้ดีในความเป็นจริงนั้นต้องมีคนจากไป
กี่วันกี่เดือนกี่ปีต้องทนอย่างนี้ถึงเมื่อไร
ใคร หนึ่งคนที่เดินจากไปปล่อยทิ้งเอาไว้ความว่างเปล่า
ใจ จดจำที่เคยบอกไว้ว่าส่วนหนึ่งของเวลา
มีคำว่าลา อยู่ในตอนท้าย เพียงอยากกลับไปหา
ขอให้แสงดาวส่องนำทางจากตรงนี้
เผื่อจะมีความหวังในการรอคอยได้พบเจอ
และวอนให้ลม ช่วยเตือน ให้เขายังรอคอยอยู่เสมอ
ตรงนั้นยังคงมีอยู่ เหมือนเดิมใช่ไหม
ตรงนั้นยังมีกันอยู่ เหมือนเดิมใช่ไหม